Epicurus: Grieks filosoof; 341-270 voor Christus.

Een uitspraak met eeuwigheidswaarde. Let wel in die dagen was er hooguit één “stuurman” per schip of flottielje naast de kapitein en bemanning. De stuurman bepaalde de richting, de koers. U begrijpt dat een goede “stuurman” zijn gewicht in goud waard was. Ging het goed werd de “stuurman” rijkelijk beloond. Ging het mis dan schoot hij er vaak zelfs het leven bij in!

Epicurus sprak zoals zo vaak over de hoofden van de zeevarenden tegen de heersende klasse.

Hij zou dezelfde woorden vandaag de dag tegen onze stuurlui kunnen zeggen. Onze stuurlui binnen de Overheid en onze stuurlui bij cruciale financiële instellingen, bedrijven enz.

Onze huidige stuurlieden laten zich ook met “goud” belonen. Dat gebeurt dan niet door de kapitein die hen gehuurd heeft, maar door
hun “vriendenkring”, en vaak al voordat de reis is begonnen dan wel succesvol is afgerond. Bonus heet dat verschijnsel. Voor velen van ons is het begrip bonus onverbrekelijk verbonden met het begrip malus, hetgeen kwaad betekent. Het ziet er in onze hedendaagse maatschappij zo uit dat de bonus te vaak via het malus wordt verkregen.

We moeten wel de nuances willen blijven zien. Als reactie op de jaarvergadering 2009 kreeg uw bestuur enige malen het verwijt “te lief” te zijn geweest voor het BPL bestuur. (Beroepspensioenfonds Loodsen). Er is ons opgewezen dat er in ons land een substantieel aantal pensioenfondsen niet in de problemen zijn gekomen. Uw bestuur heeft daar ook kennis van genomen. En we zijn met u van mening dat er geen schoonheidsprijzen zijn te verdienen. Ook niet voor het betrokken BPL bestuur. Men is te goed van vertrouwen geweest, oftewel niet wantrouwig genoeg.

Dat is echter heel wat anders dan het regelrechte mammonisme (geldzucht) waaraan andere bestuurders bij banken en (pensioen)fondsen zich hebben schuldig gemaakt. Ik heb u er al opgewezen dat het ABP tientallen jaren keurig heeft geopereerd en via haar prudente beleid genoeg rendement maakte om de pensioenen uit te betalen en te indexeren. Zo trouw zelfs dat we allemaal dachten dat de indexatie een verworven recht was! Het ging zelfs zo goed dat de Overheid vele miljarden aan verschuldigde premie, met goedkeuring van het parlement, niet betaalde! En toen kwamen de slimme jongens. Er was goed geld te verdienen door het loslaten van de oude vertrouwde rekenrente van 4%. Nee, het moest “dagrente” worden, dat leverde meer geld op. Bestuurders van pensioenfondsen moesten marktconform worden beloond. Anders liepen ze weg. Er moest veel meer risico worden genomen, dat bracht snel geld op. Mocht het mis gaan wie lopen dan dat risico? Niet de slimme jongens maar o.a. de gepensioneerden, die niet eens mee mogen praten binnen de besturen! En omdat dergelijke grote geesten ook vrienden hebben, die ook wel uit diezelfde ruif wilden eten, werd er besloten dat er gesplitst moest worden. Het fonds als vergaarbak van geld op zich en een uitvoeringsorganisatie er naast. ABP en APG! Een schot in de roos. In één klap vele lucratieve banen erbij. En nu niet zeggen dat dat moest van Brussel. Brussel verzint zelf niets, alles wat uit Brussel komt is er door lieden ingestopt dan wel ingefluisterd.

We zagen de voorzitter van het ABP bestuur nagenoeg de benen breken om voorzitter van het APG bestuur te worden. Daar lonkte een nog betere betaling. En passant ruimte vrij makend voor weer een (oud) politicus die in twee dagen per week het (beweerde) grootste pensioenfonds ter wereld gaat bestieren.

Onze nationale toezichthouder, de Nederlandse Bank, kijkt toe en ziet dat het goed is. En niet alleen op dat vlak maar zelfs daar waar bankiers inmiddels hun excuses aanbieden voor hun op zijn minst dubieuze producten, keek en kijkt de Nederlandse Bank toe en zwijgt en wie zwijgt………

De stuurlieden die in dit slechte weer hun reputatie zouden kunnen waarmaken stellen twintig ambtelijke commissies in om vervolgens achter dit drijfanker het slechte weer af te rijden!

In ieder geval tot na de gemeenteraadsverkiezingen van volgend jaar maart. (Let wel nu volgt mijn privé mening en geen mening van het bestuur). Vervolgens stelt men de opgelopen averij vast en verlaat het zinkende schip. Om vervolgens, weer op de vaste wal aangekomen, zoals het de beste stuurlui betaamt van louter wijsheid mal te zijn…
Het geheel eindigt zoals in dat liedje van Wim Zonneveld: “Ober deze dame wil alles afrekenen”…. En die dame dat zijn u en ik.

John F.C.Kluwen.